با دوستای قدیمی دبیرستان نشسته بودیم توی رستوران و از این بحثای صد من یه غاز میکردیم. بدون اینکه اصلآ متوجه باشم دقیقآ کی داره چی میگه رفته بودم تو بحر اینکه کی چطوری حرف میزنه و نظرشو میده.(البته بعد از تمرکز روی هدف گیری سیب زمینیای ظرف وسط میز که سس بهشون نخورده بود با چنگال).همینجوری الکی ویرم گرفته بود.
همیشه از آدمایی که نظرات و عقایدشونو میکنن تو بوق و کرنا و به زور به حلق همه می چپونن بدم اومده.یعنی نه اینکه از این کار بدم بیاد ها ، دقیقآ از این آدما بدم میاد چون این قماش افراد نا محترم فقط تو بحثای دوغکی خانوادگی نیست که اینجوری اگزجره ابراز وجود میکنن بلکه تو خونه شون با خونوادشون و کلآ حتی تو خواب عادت دارن با فلاشر اعلام کنن و که کی ان و چی ان و به چی معتقدن و چی براشون مهمه و اینا.حتی تو محبت و دوستی و همه چی انقدر اغراق شده و مصنوعی ان.یعنی فکراشونو بکوبن تو صورت طرف مقابل و بهش امون ندن که خودش این عقیده رو تو رفتارشون ببینه.حالا چرا؟؟ آهااان چون اصولآ عقیده ای وجود نداره که کسی ببینه.کل ش ، سر تا ته ، اون چهار تا ادعاییه که خود طرف میکنه.چیزایی هم که واسه این هوار هوار شخصیتی انتخاب میکنن چهار تا کلیشه و سمبل معنی داره که طوطی وار تکرار میکنن ، آدمایی که وقتی میبینیشون انگار از روی یه برنامه کار میکنن که چیدمان مشخص داره واسه این که من و توی مخاطب متوچه بشیم که این آدم این مدلیه.
توی روزگار گندی زندگی میکنیم.اینکه خودت باشی خیلی سخته.خیلی وقتا نمیشه.اینکه بتونی خودتو با همه ضعفا و اشتباها و ندونستن ها و نتونستن ها بپذیری از اونم سخت تره.همیشه باید زور بزنی تا با همه سختی ها بگی این منم و سعی میکنم بهتر باشم.حالا یه قومی این وسط زور میزنن چیزی رو نشون بدن که نیستن.بلکه اون چیزیه که دوست دارن به نظر بیان.این خیلی آدمو حقیر میکنه.من واسه آدمی که خودشه احترام قائلم.نه اینکه کاراشو یا حرفاشو قبول دارم ولی ازاین صداقتی که اول از همه با خودش داره خوشم میاد .همیشه دوست داشتم خود خود خودم باشم بی اینکه خجالت بکشم.شاید برای همین از این تلاش مضحک یدم میاد.
خلاصه که غذا کوفتم شد!