شنبه یکشنبه دوشنبه سه شنبه چهارشنبه یک روز و نیم تعطیل جمعه های خاموش
من اینجا چه کار میکنم؟

چه خسته ام.چه بی ظرفیت و ضعیفم که خسته ام هیچی نشده
من اینجا چه کار میکنم؟
کمک؟ نمیدانم. درس؟ نمیخوانم
گیج میزنم.وسط این آدمها که درد و حرفشان را نمیفهمم گیج میزنم
یک وقتهایی منم که جای بهیار ها خون دست و صورت بچه ها را با ته مانده سرم ها میشورم تا مادرشان نفسش بیاید بالا و ببیند که هنوز بچه اش نفس میکشد.نمرده هنوز
یک وقتهایی منم که نا ندارم از روی صندلی بلند شوم بعد صبح تا شب یک لنگه پا ایستادن و حرف خوردن و نگاه ملتمس را حواله میدهم استیشن پرستاری که مستقیم میخورد به نخود سیاه آباد
چه خسته ام
بین این آدمها چه کار میکنم؟ بین آدمهای بدبختی که توی راهرو ها میدوند دنبال بیمه و پذیرش و صندوق ، و همان وقت هم یادشان نمیرود که توی شلوغی دستشان را به باسنت بزنند ، که پول ندارند ، راهشان دور است ، کلی بچه دیگر با دهان باز گرسنه دارند،معتادند و برای مسکن و شیاف بیزاکودیل التماس میکنند؟
ملاقات بچه های اورژانس دیگر نمیروم یعنی رو ندارم وقتی آستین آدم را میکشند به التماس که این خوب میشه؟زنده میمونه؟ من چه میدانم آخر؟همان یکباری که به مادر امیرحسین همینجوری بی هواگفتم یک کمی بهتر شده و این یک جمله صاحب مرده را گرفت و ول نکرد بسم بود که از فردا عمه و خاله و عمو هم تا میدیدندم پس گردنم را میگرفتند که تو رو خدا چرا خوب نشد؟چرا چشم باز نکرد؟ روزی هم که مرد مادرش وسط خوش را به آسفالت کوبیدن چشم توی چشمم انداخت که
مگه نگفتی خوب میشه؟
گاهی فکر میکنم هیچ اینکاره نیستم.زود پر و خالی میشوم.پر نفرت پر خشم پر رحم پر شادی احمقانه ،پر از خالی ، بی حسی ، خلا.اینجایی که باید خودت پر پر باشی و چیزی تکانت ندهد.هیچ رقمه کوتاه نیایی که مریضی که دارد میمیرد نه پتو میخواهد نه فشار گرفتن نه هیچ.همان دو دقیقه را به جای اینکه هدرش کنی میخوابی تا فردایی که ته ندارد.انجام و سرانجام ندارد.حرص نخور.خونسردوراحت.خون نمیرسد.آی سی یو جا ندارد.دستگاه ها خراب است.شارژ ندارد.مسئول انبار رفته نماز.سوختگی درصد بالا رو قبول نمیکنیم.مریض بد حال احیا نمیخواهد.غر میزنند رزیدنتهای بیهوشی هربار که کد میدهی ،پاویونشان دور است و آخر آخرش میبینی که دیگر دلت هم چندان نمیسوزد
یک وقتهایی رزیدنتهایمان را نگاه میکنم ، دختر ها را بیشتر که چه خالی اند.روح از تنشان کشیده اند انگار و من باید فرزانه احمق را که هر دفعه پشت تلفن از زندگی ماشینی و بی روحی حرف میزند دو روز اینجا به صندلی ببندم تا بفهمد ماشین و روح کجای کارند
دستم به کاری نمیرود.هرکی میرسد همین را میگوید که درست میشود.بهتر میشود.عادت میکنی
عادت کرده ام.
چه خسته ام.چه قدر خسته ام

بوی خون خفه م میکنه. و آدمای ابله ودر عین حال بیچاره.دیگه جای ترحمی واسه تو نمونده.مرخصی