چهارشنبه ،5 دی 86 ،ساعت 5/5
بیدارم و توی هال خوابگاه درس میخونم.روماتولوژی که اینقدر قشنگه و من اینقدر دوسش ندارم.ساعت 5/5 روی یه جمله قفل کردم.علائم خارج مفصلی اسکلرودرمی...علائم خارج مفصلی اسکلرودرمی...جلوتر نمیتونم برم.یاد روزای تلخ اول دی 82 وزلزله بم افتادم.فرداش امتحان فیزیک داشتیم.با بچه های دبیرستان پتو و آب و تن ماهی وسط سالن مدرسه کوت کرده بودیم و نشسته بودیم کنارش و گریه میکردیم!چقدر زود گذشت.نمی خوام بگم که چقدر زود فراموش شد.چون شده و نمیشه کاریش کرد.اما میفهمم که گذشت زمان برای تماشاگرهای هر مصیبتی یه مرحمه و الحق که بهترین مرحمه ولی برای کسی که داغ دیده فقط مثل درد ته شرابه که به تلنگری بالا میاد و با همه زندگی قاطی میشه .اون شب ،(که بهادر واسه اینکه دلداریم بده زنگ زد واسه م از بیرون شام گرفت!)،دو روزی که جلو تلویزیون و مانیتور زار میزدم،کنسرت شجریان که نرفتم و پیامی که داده بود،سال بعدش،تابستون 83 ، اردوی بچه های بم بود با همه خاطره هاش،دوستیاش،درداش.روز کودک،اولین سالگرد،قبرستون،خونه ها و جادرا و کانکس ها....بچه هایی که یادم مونده بودن،بچه هایی که آدرس مشخصی داشتن یا توی ساختمون سیب(ستاد یاری بم که چند وقت پیش منحل شد)زندگی میکردن،رفتم و دیدمشون.چند تا از دخترای اردو رو نتونستم پیدا کنم.تو فاصله اون چند ماه شوهرشون داده بودنو یک دنیا چیزایی که گفتن نداره.همه میدونن.بم شهر غمگینیه.حس کردم حتی قبل زلزله هم شهر غمگینی بوده.خیلی چیزا که دیدم ،خیلی غصه ها و دردای بچه هایی که باهاشون بودم،مال لرزیدن زمین نبود.مال لرزیدن زندگیاشون بود.فقر و فحشا و اعتیاد،آزار و خشونت و نابه سامانی...مثل خیلی جاهای دیگه.مثل همه جا.مثل بغل گوش خودمون ،تهران ، جهنم،همین جاها.زلزله فقط خراب ترش کرد.ویران تر،ولی چیز جدیدتری نمیشد اونجا دیدکه جای دیگه مرز پرگهر اصلآ نباشه.زخمی بود که عمیق تر و چرکی تر شد.از همه سازمانهای غیر دولتی و گروه های مردمی،الان گروه یاری اونجا هنوز فعاله،با پولایی که به صورت خیریه و اینا جمع شده هنرستان بم رو ساختن که تو خیلی رشته های فنی حرفه ای هم به بچه ها آموزش میده و هم امکانات در اختیارشون میذاره که کار کنن و از سرنوشتی که شاید حتی قبل زلزله انتظارشونو میکشیده دور بشن.چه دختر و چه پسر.باغ هنر بم که محمد رضا شجریان با هزینه سود کنسرت هاش اداره ش میکنه هم فعاله.پست مفصلی مشد از حرفایی که خیلی مفصل تر از نوشتنه.میدونم که غروبهای ارگ بم بعد 4 سال،خیلی دلگیرتر از ویرانه های دیگه این سرزمین نیست

پی نوشت:دیر کرد دو روزه این پست به حساب دلمشغولی های همیشه من