داشتم نوارهای کاست فراموش شده ام را زیرورو می کردم ، با همان حافظه لعنتی ثبت اولین ها و آخرین ها...اولین کاستی که از تویش صدای پیانو می آمد ،یک کاست سفید با عکس بتهوون،بی هیچ نام و نشان دیگری از نوازنده و غیره،به سبک کاست های قدیمی.این نوار را از خانه مادربزرگ پدری ام کش رفتم یعنی بی اعتراض کسی تصاحبش کردم.یک اجرای بازاری از سوناتهای مهتاب و پاته تیک که من مست و ملنگش میشدم!کاست دریاچه قو چایکوفسکی با یک روایت ساده و بچگانه که از کتابخانه کلاس موسیقی امانت آورده بودم و وزارت ارشاد که زد زیر کاسه کوزه مان و کلاس را که قاچاقی توی مهدکودکی برگزار میشد تعطیل کرد،چند ماه دیر تر از موعد بردم که پسش بدهم و معلم دل شکسته کلاس ارف پشت جلدش را برایم امضا کرد و دادش دست خودم،ناصر نظر ، آذر 75.همینطور که جلو می آمدم "انجیل به روایت لوقا"ی باخ که با اولین پس انداز خودم خریدم(دو هفته پفک و لواشک نخوردم)تا میرسم به اولین عشق هایی که با نوارهای بابا پیدا کردم.عشق شاملو با کاست "کاشفان فروتن شوکران"با صدای خودش و موسیقی فریدون شهبازیان.موسیقی پرطنینی که مسخم میکرد و صدای شاعر...عاشقش شدم بی اینکه هنوز سطری ازش خوانده باشم.فرهاد را با یک روی کاست کیفیت داغونی پیدا کردم با چند تا از آهنگهای "وحدت"که چند جا هم میپرید.فریدون فروعی را هم همینطور،یکطرفه! مهمان روی دوم هر دوی اینها،داریوش اقبالی بود ،خارج از قلمرو سی دی ها ی فول آلبوم.می رسم به دربه دری های 15 16سالگی و چیدن سپیده دم و سکوت سرشار از ناگفته هاست با موسیقی بابک بیات.شروع کردم نوشتن نکه پاره های همین مارگوت بیکل روی حاشیه کناب و دفترم برای چنگ زدن،برای آرامش: روزت را دریاب ، با آن مدارا کن...
الان که نگاه می کنم خیلی چیزها را با تلنگر یک نوار کاست شروع کردم.خیلی از دلبستگی ها را.شاید با خیلی از اینها خوشی و شادی نکردم،شاید بیشتر یاد غروبهای جمعه ای می اندازدندم که با همه شان توی اتاقم گریه میکردم(الان درست خاطرم نیسیت برای چی!)،اما خیلی جاها هم به دادم رسیدند که پناه ببرم بهشان نه به هیچ چیز دیگر. هر چی بود شروع بود و تغییر، وشروع همیشه خوب است.حتی برای در هم گویی های بی ربط و آشفتگی های بی دلیل ، اگر بشود امروزم که حداقل بدانم که دردم چیست و بعد سوگواری مفصل ، بگردم بلکه راهی پیدا کنم.
به این نوارهای خاک خورده بدهکارم.